MANTELZORGADVIES

Herinnert u zich deze nog?

column door Alice Faber 2018

​

Hoe de muziek uit het leven van mijn vader verdwijnt….

 

5 jaar geleden fietste ik met mijn vader naar Moeke Vaatstra, een cafe waar een 

vriendin van mij een mooi nieuw concept Muzieksentiment lanceerde: 

ze draaide plaatjes van vroeger voor ouderen met de bedoeling mensen in het hart te 

raken en te laten bewegen.

Mijn vader was 74 jaar en had een prima conditie. Eventjes van Groningen naar 

Zuidwolde fietsen, de voetjes van de vloer, hij draaide zijn hand er niet voor om.

Ik had een poging gedaan wat stijl te dansen met mijn vader, maar kwam er achter dat 

mijn tegenzin om als 16 jarige op dansles te gaan zijn tol nu ging eisen.           

Voor mijn ouders hoorde dat bij de opvoeding van hun dochters. Mijn zussen hadden 

die handschoen opgepakt, maar ik bleef koppig thuis.                                                                                   

Nu, als 48 jarige volwassen vrouw, liet ik me leiden door mijn vader die vroeger een ster had     

gehaald bij dansschool de Haan. Ik deed de quickstep en de tsjatsjatsaj puur op gevoel en het        

lukte me hem niet op de tenen te trappen.Mijn vader straalde.

Het werkte: we bewogen en fietsten naar huis.

Thuis schonk mijn moeder schonk een kopje koffie in.

„ Hoe was het?” vroeg ze. Mijn vader keek bedenkelijk en vroeg:„ vanmiddag?”

Er viel een lange stilte en  de schrik sloeg me om het hart. 

Mijn vader had een totale black-out. Zijn korte termijn geheugen gaf geen thuis.

Tot die tijd was mijn hij in staat geweest kleine haperingen handig en charmant te 

camoufleren. Behendig had hij weten te verbloemen dat hij op een dag vergeten was onze hond uit te laten. Een maand later kwam hij met lege handen thuis en een vreemd verhaal dat de chinees in het winkelcentrum waar hij elke zondag babi pangang haalde opgehouden was te bestaan. Tijdens de tafelspeech was mijn vader van een begenadigd spreker  ineens een stuntelige man geworden frummelend met een spiekbriefje in zijn broekzak en warrig strooiend met jaartallen die echt niet klopten….                       

Het waren allemaal kleine haperingen, weeffoutjes..

Vreemde signalen die ik registreerde en die kleine pijnscheutjes veroorzaakten, maar ik wilde geen spelbreker zijn, de illusie niet verbreken.

Die middag viel er een pijnlijke stilte en kromp mijn hart ineen. 

Ik wist: ook al had mijn vader zich nog zo sierlijk over de dansvloer bewogen, 

deze dans zouden we niet ontspringen.

Nu zit hij in het verpleeghuis. Ik loop de huiskamer binnen en hij kijkt net als alle 

andere bewoners troebel voor zich uit.

Op de grote TV aan de muur zingt Jantje Smit opgewekte liedjes die de leegte in de ruimte vullen. De mensen op de groep hebben geen tekst meer, die zijn ze kwijt. 

Mijn vader hield van muziek, maar herinnert u zich deze nog? Ik weet zeker van niet.  

Vroeger zou hij gezegd hebben: „zet die troep af”. Dan liep hij naar de cdspeler en zette Roy Orbison op of Eric Clapton of nog liever BB King. 

Vaak pakte hij ook nog zijn eigen gitaartje en zong met een diepe zware stem The thrill is gone.                

Zijn gitaar staat al maanden als een meubelstuk, als een relikwie weggedrukt in de hoek van 

zijn kamertje zodat de verpleging er niet over struikelt.                   

Herinnert u zich deze nog?   Dat vraag ik me af wanneer ik mijn vader bezoek en even, zoals altijd, in zijn spierballen knijp en dezelfde woorden”Dag Papsje, hier is Liesje”    Maar hij geeft al maanden geen sjoeche meer. De pijnscheutjes blijven achterwege, ik heb me    

er inmiddels bij neergelegd. 

Sinds een paar maanden herinnert hij zich deze niet meer; zijn dochter, zijn meidje, 

zijn wichie.                                                                                                            

The thrill is gone…